Afscheid van een mooie koffiebreak.
Beste allemaal,
In principe zou ik nu kunnen vragen of jullie het verslag van vorige week opnieuw lezen. Ik ben nu namelijk geneigd om hetzelfde te schrijven als vorige week. Het was weer voor 100%, wat zeg ik, voor 200% genieten. Evenals vorige week was het weer windstil op de Kaag. De stilte werd af en toe verstoord door het geronk van een buitenboordmotor, wanneer er een visser of jager voorbij kwam.
We waren gisteren met het mooie aantal van 11 deelnemers. 11 mannen/vrouwen die ruim voor 10 aan de oever klaar stonden om Jan en zijn pont om klokslag 10.00 uur te verwelkomen. We werden dit keer naar de boerderij gevaren met het verzoek van Jan om de knotwilgen in de moestuin/boomgaard aan te pakken.
In gedachten zag ik deze keer onze mooie koffiestek aan het water in het water vallen. Ik zei verbaasd: Maar Jan, we waren op de kade nog niet klaar! In principe was dit ook een beetje zo. De opmerking hielp en vanaf de boerderij liepen we over de “arme ka” naar de werkplek. (de kade is eigendom van de kerk en heeft als bijnaam de arme ka, vraag me niet waarom). Hier aangekomen zochten we onze plek op en al snel hoorden we de eerste boompjes vallen. Boompjes die qua dikte best wel nog 2 jaar konden wachten. Maar we klaagden niet omdat we op een toplocatie werkten. Wie misschien wel klaagde was Jan zelf. Hij had al wat van de takkenbossen versnipperd maar verbaasde zich erover hoeveel er vorige week gedaan was en hoeveel snipperwerk dit opleverde.
Rond 11.30 uur zochten we onze koffiestek op. Met de rug tegen de muur van een woonboot genoten we van een spiegelgladde Kaag. Dit is zo’n plek waar je de hele dag bezig kan zijn met staren.
Na de break pakten we het gereedschap weer op, waarbij Peter al snel als een “zonnepaneel” hoog in een knotwilg zat. We zagen de laatste bomen steeds dichterbij komen, al stonden er nog wel een aantal dikkere iepen die vergeleken met de zachte wilgen toch wel erg hard hout hadden, vergelijkbaar met es en eik.
Tijdens de middagpauze gave Ellen en Carolien aan dat ze graag naar huis wilden. Heel voorzichtig belde ik Jan op met de vraag of hij ze kon overvaren. Toen het antwoord ,,ja,, was had dit een sneeuwbaleffect en volgden de één na de ander. ,,O, dan ga ik ook mee,, en zo vertrok Jan met 5 passagiers in een klein bootje naar de overkant. (zinken deden ze nog net niet.) En zo maakten we met 6 personen na de lunch de klus af en kon Jan ons opnieuw overvaren.
Terwijl ik dit verslag maak schiet het me te binnen dat we dit seizoen nog maar 3 werkdagen te gaan hebben. 3 zaterdagen waarvan we er de komende 2 in ieder geval op boerderij de Eenzaamheid doorbrengen en de laatste misschien op boerderij Boterhuys?
Ik hoop jullie allemaal komende zaterdag weer op dezelfde plek te zien. Wederom even voor 10 uur.
Groet, Johan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten