Kleine wereld

Een kleine wereld.

Afgelopen zaterdag was het overal een kleine, koude en wit berijpte wereld. Thuis, in de stad en zeker richting de polder viel me dat op. Op de Zijldijk was het de weg met links de Zijl, rechts de sloot en voor de rest een grijze polder zonder uitzicht.

Op de boerderij waren, toen ik aan kwam, Lydia en Martin met echtgenote aanwezig. ,,Is dit alles?,, vroeg ik enigszins verbaasd. Gelukkig had ik het bij het verkeerde eind. Wegens de kou was iedereen vrij vroeg en gelijk aan het werk gegaan en wanneer het zicht dan slecht is verdwijnt de kudde snel in de mist. De kudde bestond totaal uit 11 man/vrouw. Maar jullie willen iets lezen over het verloop van de dag en niet alleen maar over die koude mist.

Op zich was er deze laatste dag op boerderij Boterhuys, dacht ik, niet zo veel meer te doen. Het waren nog maar een paar verspreid staande knotwilgen. Maar dan wel wilgen met een super knot. Wat waren sommige groot en dik. Natuurlijk opperde Peter om de dikste aan te pakken. Aan deze boom was hij vorige week al begonnen.

Al vrij snel had iedereen dus zijn plek gevonden. Zo verdween Lydia naar de oprijlaan om de wilgen daar wat “op te kronen”, d.w.z. de laaghangende takken die richting het pad groeien te verwijderen. De vrachtwagenchauffeurs hadden namelijk geklaagd over de laaghangende takken. Ja, zelfs hier rijden af en toe vrachtwagens. Terwijl Lydia zich hier mee bezig hield, zonderden Carolien en ik ons af om in een bosje aan de oostkant van de boerderij een toch wel dikke knotwilg een koppie kleiner te maken. Het was het eigenlijk wel héél erg genieten. We stonden aan de rand van de open polder en merkten dat hier toch wel enige wind stond. Dit, in combinatie met temperaturen rond het vriespunt en een dikke mist veroorzaakte veel ijsafzetting in allerlei diktes en vormen op de takken. Bovendien zaagde het bevroren wilgenhout perfect.

Tussendoor was er natuurlijk de welkome koffiepauze in ons iets minder koude gereedschapshok. Na de koffie vergezelde Lydia ons en klom ze als een soort Peter de boom in om daar verder te gaan met zagen. Vanaf nu noemen we haar gewoon Petra. Met de warmere lunchpauze zaten we heerlijk rond de houtkachel met ook deze keer weer een heerlijke soep. Dit maakt deze boerderij toch wel tot een héle gastvrije plek. Een plek waar het door de gastvrijheid altijd al fijn vertoeven was. Toen met Sjaak en Pip en nu met Gerard en Mieke.

Zaterdag 25 januari gaan we voor een onbekend aantal zaterdagen naar boerderij de Eenzaamheid (Zwanburgerpolder). We verzamelen, op tijd, aan het einde van de Zijldijk. De pont vertrekt precies om 10 uur dus zorg dat je op tijd bent.

Ik hoop jullie allemaal komende zaterdag weer te zien voor een heerlijke werkdag te midden van polder, water en riet.

Groet, Johan.