Polderwandeling 2021

Beste allemaal,

Zoals ik al eerder schreef ging het dagje uit om de inmiddels bekende redenen niet door. Daarvoor in de plaats had ik een hopelijk goede plaatsvervanger georganiseerd in de vorm van een “ zomerhike “.

Een “ ZOMERHIKE “?  Jawel, jullie lezen het goed. Een wandeling dwars door de Boterhuis en Zwanburgerpolder.

Doordat we hier bij enkele veehouders 's winters werken hebben we toegang tot al het land en konden/mochten we legaal dwars door de weilanden struinen, 

over hekken klimmen en via planken sloten oversteken en verbodsborden negeren. Heerlijk!

We startten de wandeling op de parkeerplaats van boerderij Boterhuys. Vanaf hier liepen we via dit erf en het erf van de buurman naar het eerste bosje van de wandeling. Wat zag het er allemaal mooi uit. Velen komen alleen 's winters om te zagen, zien een kaal, nat bos en hebben geen idee hoe het er zomers uit ziet. De reactie was dan ook:  wat ziet het er hier groen uit, wat een bloemen, enz.

We zagen hier al direct de resultaten van het nieuwe beheer. Zoveel mogelijk spontaan opgekomen heester en bomen laten staan. Deze moeten in de loop van de jaren het verlies aan zieke Essen compenseren. Door deze spontane boomsoorten het licht en de ruimte  te geven ontstaat er straks een gevarieerd Hakhoutbos. De resultaten van dit beheer zouden we  later op de dag bij de andere bosjes ook zien.

Vanaf het eerst bezochte bosje liepen we via de botenstalling van buurman van Schie aan de andere kant weer de polder in. Zoals ik al eerder schreef moesten we af en toe over hekken en schrikdraad voor het vee klimmen.

Na een uurtje gelopen te hebben kwamen we bij het 2e pestbosje van de wandeling aan. Dit bosje werd vroeger ook wel een koebocht genoemd: in de kromming van het bosje werden heel vroeger namelijk de koeien in de luwte gemolken. Op deze plek hadden we onze eerste koffiestop en kon ieder genieten van alles wat hier te zien was.

Na de break vervolgden we onze  polderhike. We kwamen nu voor een onverwachte hindernis te staan. Er was een brug over een sloot verdwenen. Dat betekend: INPROVISEREN! Dit werd opgelost door de plank van de vorige sloot mee te sjouwen naar de volgende sloot en hier dus een nieuwe brug te bouwen. En zo konden we onze route vervolgen. We liepen nu op het land van de buurboerderij met Lakenvelders. Wat zijn dit toch schitterende koeien. Ze liepen werkelijk overal incl. kalfjes en daartussen verspreid liepen wij. Via een betonnen pad liepen we naar het woonerf met aan de rechterkant uitzicht op veenwetering de Zijp. Op het erf konden we vrij rondkijken, een praatje maken met de boer enz.  

En zo kwamen we steeds dichter bij de echte Eenzaamheid. Het laatste stukje naar de Kaag liepen we langs een aantal woonboten met toch duidelijk een groot verboden toegang bord, en wij liepen gewoon door. Wat een tocht!

Bij de oevers van de Kaag aangekomen was het wachten op de bekende pont van Boerderij de Eenzaamheid. Nadat we door zoon Joost overgezet werden vervolgden we onze hike. Als eerste liepen we over een dicht begroeide wilgenkade waar we afgelopen winter hebben gezaagd. Wat is het hier groen? Wat is het hier donker?  Alles groeide er inderdaad weelderig.

Na deze houtkade zochten we een mooie lunch plek. Deze vonden we dan ook snel. Uitzicht over de weidse polder, met achter ons de weidse Kager plassen, het geluid van wuivend riet met daarin “ karrende “ Karekieten.

Na een klein half uurtje vervolgden we onze route naar de volgende 2 werkplekken. Het Grauwe Abeleneiland en het bosje met de oude schuur. Voordat we hier arriveerden moesten we ons eerst nog door kniehoog gras zien te werken. Dit is namelijk grasland wat speciaal voor de weidevogels en hun kuikens pas laat wordt gemaaid. Rond de oude schuur was het één grote groene massa waar de schuur al aardig in verdween.

Na nog eens 15 minuten lopen kwamen we bij de pont die ons weer overzette. We gingen nu langzamerhand de stal ruiken. Het laatste stukje liepen we dan ook recht toe recht aan door het weiland naar het beginpunt. Vergeet ik bijna de jonge Torenvalken te vermelden die door sommigen schitterend in de nestkast onderweg waren te zien. Bij het zien van de auto’s en de fietsen kregen een aantal van ons visioenen van een bierpomp bij Gerard. Helaas ging die vlieger niet op.

Na een wandeling van 9 tot 15.30 smaakte een sapje uit de boerderijwinkel net zo lekker.

Ik denk dat we terug kunnen kijken op een succesvolle polderwandeling waarbij we bijna alle facetten en landschappen van een polder hebben kunnen zien.

Ik hoop dat dit voor jullie extra energie geeft om over een paar maanden weer aan een nieuw winterseizoen te beginnen zodat we volgende zomer weer kunnen genieten van het resultaat.

Groet,

Johan.